Dwa oblicza wojny

Rozdział IV - Problemy

Obudziłem się w szpitalnym łóżku. Kiedy tylko spróbowałem się podnieść, przeszył mnie niesamowity ból głowy.

- Nie powinieneś się ruszać. - Powiedziała do mnie Patrycja.

- Co ja tu robie?

- Nie pamiętasz? - Pokazała palcem na bandaż owinięty dookoła mojej głowy. - Zaatakowali nas, i zostałeś ranny. Lekarze mówią, że gdyby kula trafiła Cię trochę obok skroni, dokładnie pare milimetrów w lewo, zginąłbyś na miejscu. Zresztą nie wiadomo, czy nie pozostanie Ci ten paraliż.

Dopiero teraz zorientowałem się, że nie mogę ruszać lewą ręką.

- A co, jeśli... Nie odzyskam sprawności?

- Nawet tak nie mów... - Patrycja opuściła głowę. - Byłeś w śpiączce przez 2 tygodnie...

- Co !? - Podniosłem się i wielki ból sparaliżował moje ciało. Opadłem na łóżko jak kłoda. - Co jest z tym ciałem?

- Mówiłam Ci już idioto. Nie wykonuj gwałtownych ruchów. - Patrycja powtórzyła spokojnym głosem. Wyjęła z kieszeni białą kartkę.

- Co to? - Zapytałem. Milczała.

- Nasz szef odszedł na emeryturę... Mamy nowego, to znaczy, nową szefową.

- Że co!? - Szarpnąłem się i spadłem z łóżka, dotkliwie uderzając się w nos. Kiedy już pozbierano moje szczątki, do sali weszła dość wysoka kobieta. Miała długie, blond włosy spięte w kitkę, niebieskie oczy i nosiła coś na wzór repliki kobiecego mundurka, używanego podczas różnorakich spotkań. Jej twarz... Była taka chłodna.

- Dzień Dobry! - Patrycja wstała, aby zasalutować, lecz przerwałem jej, trafiając kapciem centralnie w tył głowy.

- Co ty odwalasz!? Nie salutuj przed obcymi! Kto to w ogóle jest!?

- Jestem Twoim Fatum. - Ucięła chłodno, dając pstryczka w miejsce, które oberwałem kulką.

- Oszalałaś!? To boli!

- Nazywam się Joanna. Jestem szefem waszego oddziału, więc albo zaczniesz zwracać się do mnie, jak należy, albo będę zmuszona zrobić coś gorszego.

- Nie boje się... Szef miał przecież dopiero 53 na karku...

- Miał dość tej roboty, nie wyrabiał nerwowo. Sam dobrze o tym wiesz. - Przerwała mi Patrycja.

Nienawidziłem przyznawać jej racji, ale w tym wypadku musiałem, więc już nie mówiłem ani słowa.

Tydzień później mnie wypisali. Dziwiłem się, ze tak szybko, ale widocznie nie wymagałem już intensywnej opieki. Również odzyskałem czucie w ręce. Szedłem teraz do domu, kiedy nagle napadła mnie...

- Patrycja!? Co ty odwalasz? - Krzyknąłem próbując ją z siebie zrzucić. Niestety, siedziała na mnie okrakiem, a na dodatek byłem osłabiony.

- Nie wierć się. To dla twojego dobra. Szefowa kazała Ci spać przez tydzień u mnie w domu.

- Co!? - Walnąłem ją w głowę i zrzuciłem, po czym ruszyłem biegiem przez park. Co ta kobieta sobie myśli? Nie dość, ze wpieprza się do naszej organizacji jako szef, to na dodatek każe mi z nią mieszkać? Nim jednak się zorientowałem, znowu leżałem na ziemi.

- Głupek, w tym stanie nie uciekniesz.

Wygląda na to, że zapowiada się niezwykły tydzień. Trzeba przyznać, ze ma całkiem twardy garnek...

Interwał 0 "Wojna i terror" Zakończony.

Interwał 1 "Inicjacja A-a1"

Rozdział V - Relacje

Ostatecznie zgodziłem się na mieszkanie u niej. W końcu to tylko tydzień.

- Słuchaj... - Zacząłem niepewnie. - Co tam sie wydarzyło tak naprawdę?

- Kiedy wyjmowałeś zawleczkę z granatu, pojawiło się dwóch gości w progu. Jednego zdjęłam, a drugi, mimo poważnych ran, zdołał podnieść broń i wystrzelić w Ciebie. Dziwię się, że pocisk przebił kevlarowy hełm i zdołał tak mocno cie ranić.

- Rozumiem... A co z Gośką i Andrzejem? Nie odpowiadali przez krótkofalówkę.

- Zepsuła się. Kiedy przeszukiwali pomieszczenie, zalała ich woda. Zapomnieliśmy zamontować w nich system odporny na wodę...

- Wiedziałem, ze o czymś zapomniałem. To tutaj mieszkasz?

- Tak. - Odpowiedziała, otwierając drzwi. - Rozgość się.

Dom nie był zbyt duży, ale przytulny. Było w nim wszystko, co było potrzebne. Takie miejsca lubiłem najbardziej.

Patrycja usiadła na łóżku.

- Gdzie mam spać? - Zapytałem.

- Ty śpisz tam. - Pokazała na fotel.

- Co!?

- Nie martw się, to się rozkłada... - Podeszła do fotela, próbowała otworzyć, kopnęła dwa razy, uderzyła z fronta, a na końcu usiadła przed nim na podłodze - Jakoś...

- A ja myślę, ze wystarczy zrobić tak... - Zdjąłem poduszkę, odsunąłem główną część przy pomocy nóżek i fotel się rozłożył. Patrycja patrzyła na mnie tak, jakbym przed chwilą zrobił coś niemożliwego.

- Nie patrz się tak, tylko daj mi jakąś pościel... Hej... Żyjesz? - Zacząłem szturchać ją palcem w głowę.

- Jak to zrobiłeś? Nie mogłam rozłożyć tego fotela przez 5 lat!

- Dlatego to ja zostałem dowódcą... - Nim się obejrzałem, dostałem mocnego kopniaka w podbródek.

- Czy to była aluzja!? - Spojrzała na mnie wściekłym wzrokiem.

- Nie, bawiłem się w idiotę-samobójcę i sprawdzałem, czy tym razem wystarczająco mocno mi grzmotniesz, aby mnie zabić. - Powiedziałem, wstając. Spojrzała na mnie spod ciężkich powiek i rzuciła na fotel pościel. Odezwała się moja krótkofalówka.

- Co jest? - Zapytałem, podnosząc ją.

- Szefowa wzywa Ciebie i Patrycje do biura, natychmiast. - Kiwnąłem głową do Patrycji. Ciekawiło mnie, czego ta baba chce.

Po dotarciu na miejsce zauważyliśmy, że tylko my jesteśmy w biurze. Reszta musiała już pójść do domu. Weszliśmy do biura szefowej.

- Witajcie. Przejdę od razu do sedna...

- Co się dzieje? - Patrycja zapytała jakby nieswoim głosem. Czyżby czegoś się domyślała? Joanna spojrzała na mnie. Tym razem jednak jej oczy nie były takie zimne... Dało się z nich wyczytać coś na wzór przeprosin?

- Wiem, że to dla was ważne, a zwłaszcza dla Ciebie, ale niestety, nie mogę narazić zespołu. Odsuwam was od sprawy Mateusza...

Następny rozdział: Upadek oddziału Alfa-a1.